Achtergrond: De live-action van One Piece is Netflix’ beste poging

Het leek een onvermijdelijke treinramp te worden: de Netflix-adaptatie van One Piece. Met het drama van Cowboy Bebop nog vers in het geheugen, keek Kevin met argusogen het eerste seizoen. Maar tegen alle verwachtingen in viel het allemaal wel mee. We lopen kort door de hoogte- en dieptepunten van het eerste seizoen van One Piece op Netflix.

Wie One Piece kent, weet dat het een oneindig lang verhaal is over de jonge piraat Luffy en zijn droom om koning der piraten te worden. Netflix doet er dan ook goed aan om niet 1.000 hoofdstukken in een seizoen van 8 afleveringen te stoppen. In plaats daarvan speelt het eerste seizoen zich af gedurende de eerste vijftig hoofdstukken van het verhaal, waarbij het wat zaken op de schop gooit om het tempo erin te houden.

Meer weten over One Piece?

We bespraken het eerste seizoen van deze adaptatie ook in aflevering 38. Klik hier om deze te luisteren, of luister onze 101-aflevering om meer over de franchise te leren.

Pluspunt: een sensationele cast aan bijzondere personages

De wereld van One Piece kent tientallen, zo niet honderden bijzondere personages. Kleurrijk, eigenaardig en soms ronduit bizar geven ze de wereld vorm. Het was dan ook maar de vraag of Netflix deze energie wist te vertalen naar live action. Maar met een geweldige, relatief onbekende cast weet de streamingdienst het toch voor elkaar te krijgen – met als uitschieter Iñaki Godoy als Monkey D. Luffy.

De jonge Mexicaanse acteur weet op fijne wijze het enthousiasme en de naïviteit van Luffy te vangen in zijn acteerwerk. Voor Westers publiek lijken de acties van Luffy soms onnavolgbaar met zijn persoonlijke regels waarbij vriendschap voor alles lijkt te gaan, maar de acteur weet dit toch maar al te goed over te brengen. Hij wordt bijgedragen door de rest van de Straw Hat Pirates, met in het bijzonder Mackenyu als Roronoa Zoro en Taz Skyler als Sanji die het geheel meer vorm geven.

Niet iedereen komt even lekker uit de verf, met vooral ‘Red Haired’ Shanks als grote tegenvaller. Waar de piraat en het vaderfiguur van Luffy in de anime en manga bekendstaat als een legendarische piraat, oogt hij in de live-action serie vooral als een sulletje. Het is dan ook hopen dat in het tweede seizoen zijn design nog wat bijgeschaafd wordt.

Pluspunt: een hoger tempo duwt de show vooruit

Het eerste seizoen van One Piece op Netflix bestaat uit acht afleveringen van ieder ongeveer 50 minuten. Maar met die pak ‘m beet 400 minuten weet de serie wel bijna 50 afleveringen van de anime te vertalen, waarmee het in een tempo van ongeveer 2,5x door het bronmateriaal heen gaat. Geen ramp, aangezien One Piece erom bekend staat nogal langdradig te kunnen zijn.

Maar dat de Netflix-serie in zo’n hoog tempo gaat, betekent ook dat er wat afgesneden wordt. Verschillende verhaallijnen worden wat ingekort en er is minder aandacht voor het uitdiepen van sommige personages. Waarom is Usopp een pathologisch leugenaar? In de anime was de Syrup Village-arc negen afleveringen, in de live-action zijn we er in twee afleveringen doorheen.

Daarnaast zijn er wat creatieve vrijheden genomen door het Netflix-team, maar ook deze komen de serie veelal ten goede. De voornaamste verandering is de grotere rol van vice-admiraal Garp, die nu veel prominenter aanwezig is dan in de anime. Daar leren we Garp pas kennen in aflevering 68 en ontdekken we zijn relatie met Luffy pas na ruim 300 afleveringen – in de live-action serie komen we dit allemaal al in de eerste uren al te weten.

Minpunt: de CGI schiet zijn doel nog voorbij

Je kan geen serie over One Piece maken zonder het rubberen lichaam van Luffy, maar voor velen zal dit vooral het pijnpunt van de serie zijn. Hoewel de show zeer vermakelijk is, komt het allemaal telkens tot stilstand wanneer ledematen door middel van CGI (computer generated imagery) worden opgerekt en Luffy tot komische proporties wordt gebracht.

Het is lastig om het precieze gevoel te omschrijven, maar het doet mij vooral denken aan The Mask – jawel, die film uit de jaren ‘90 met Jim Carrey. Het is het allemaal net niet – het rubberen lichaam voelt meer als plastic en komt niet geloofwaardig over. Dat steekt natuurlijk af tegen de wat serieuzere toon die Netflix standaard in zijn producties slaat, want ook de felle kleuren en heftige contrasten zijn allemaal wat gedempter in deze uitvoering.

Hoewel de live-action serie een budget van ongeveer 17 tot 18 miljoen dollar per aflevering heeft, voelt de CGI wat schraal. Het is misschien wel het zwakste punt van heel de Once Piece-adaptatie en iets waar de zeilen voor bijgezet moeten worden voor een tweede seizoen. Dat tweede seizoen lijkt er overigens te gaan komen: Netflix heeft de productie van een tweede seizoen bevestigd, maar het zou niet de eerste keer zijn dat er een bijna voltooide productie naar de haaien gaat.